اثر غلظت های مختلف شوری بر برخی ویژگی های مورفولوژیک و فیزیولوژیک گیاه دیودال (Ammodenron persicum conollyi) در قالب طرحی کاملاً تصادفی با چهار تکرار مورد بررسی قرار گرفت. فاکتور شوری در پنج سطح شاهد (آب شرب)، شوری 2،4، 8 و 12 دسی زیمنس بر متر اعمال گردید. نتایج نشان داد که اثر شوری بر تمام صفات مورفولوژیکی گیاه دیودال معنی دار بود؛ افزایش شوری تا سطح 12 دسی زیمنس بر متر موجب کاهش قطر یقه، تعداد برگ و ارتفاع ساقه، وزن تر و خشک اندام هوایی و افزایش وزن تر و خشک ریشه شد. نتایج همچنین نشان داد که با افزایش شوری مقدار پرولین افزایش یافت و بیشترین مقدار پرولین در شوری 12 دسی زیمنس بر متر برابر با 046/0 میلی گرم بر گرم و کمترین آن در تیمار شاهد برابر با 022/0 میلی گرم بر گرم به دست آمد. مشابه پرولین، بیشترین مقدار قندهای محلول در شوری 12 دسی زیمنس بر متر برابر با 75/0 میلی گرم بر گرم و کمترین آن در تیمار شاهد برابر با 63/0 میلی گرم بر گرم به دست آمد. با افزایش شوری کلروفیل کل، a و b کاهش یافت. با افزایش شوری درصد نیتروژن موجود در گیاه کاهش یافت و بیشترین درصد نیتروژن در تیمار شاهد برابر با 13/2 درصد و کمترین آن در شوری 12 دسیزیمنس بر متر برابر با 57/1 درصد به دست آمد. با افزایش شوری عناصر پتاسیم، فسفر، کلسیم، منیزیم و نسبت پتاسیم به سدیم کاهش و مقدار سدیم افزایش یافت. یافته های پژوهش حاضر نشان داد که گیاه دیودال نسبتبه شوری مقاوم نیست و در خاکه ای با شوری بیشتر از 2 دسیزیمنس بر متر رشد مناسبی نخواهد داشت.
)
